Nie chcę być łzą..

Powiem wam a raczej napiszę, że mam dziś dzień pod nazwa Emocje przez duże E.  

Emocje to taka mała kurwa... ups! która sprawia, że przedziwnym trafem zawsze bardziej pamiętamy to co złe i niczym jeżozwierz przygotowujemy się na atak , otaczając ciało kolcami. Czekamy w odrętwieniu ze strachu.

Nasze  ciało pamięta doskonale nasze emocje przypisane do konkretnych sytuacji.

I kiedy znów jest TA sytuacja, napinamy się nasza postawa emocje głowa leci jak na jakimś autopilocie. I zapewne jest to forma obronna, aby przetrwać i stracić przy tym jak najmniej z własnych zapasów energii,karmy i miłości.

I jest to system naszego organizmu i moich emocji który strasznie mnie już wkurza.

Bo dziś sytuacja się powtórzyła, a ja od południa chodże jak struta, napięcie rosło z każdą godziną ponieważ zakładałam najgorsze że znów się to stanie. 

Pełna obaw obserwowałam przesuwającą się wskazówkę zegara i byłam pewna, że zaraz stanę się łzą..

To jedną najważniejszą, która będzie początkiem wodospadu niekończących się stresów...

Czekałam. 

Czy wyprosiłam to powtarzając ulubiona modlitwę z dzieciństwa?

Może.

Dźwięk. To telefon.

Po tym telefonie zrozumiałam... jak bardzo moje ciało pamięta te źle zakodowane emocje.

Choć rozdygotana, zrozumiałam, jak bardzo złe są emocje zapamiętane w tym najgorszym momencie. Raz zakodowane wżerają  się w tkanki, mięśnie , kości ,DNA...

Są jak wiecznie odbijająca się czkawka.

Męczą i męczą. 

A dziś było inaczej, zapomniałam że można się zdziwić i że popłakałam się ale szczęśliwa jak bardzo tym razem się myliłam...

...tak mi teraz..

 dobrze

 lekko

spokojnie