Św.Hildegarda i jej złote zasady aby żyć w zdrowiu! Dlaczego jej post jest tak dobry?

35 lat zajęło Św.Hildegardzie wraz ze swoim sekretarzem Volmarem, spisanie 10 wizyjnych ksiąg o zdrowiu ciała i ducha. Dziś po prawie 800 latach po jej śmierci rozkwitło zainteresowanie jej naukami.Uznawana jest za największą średniowieczną zielarkę, znawczynię medycyny naturalnej. Kompozytorka, poetka, wizjonerka – wspaniała i utalentowana kobieta.

Św. Hildegarda urodziła się w 1098 r. w zamku nieopodal Bingen. W wieku ośmiu lat została poświęcona Bogu i trafiła pod opiekę przeoryszy konwentu benedyktynek, mądrej i szlachetnej Jutty, która wprowadziła swoją podopieczną w życie zakonne oraz zadbała o jej wykształcenie. Po śmierci Jutty została jednogłośnie wybrana na przełożoną klasztoru.

Hildegarda była jedną z najbardziej wpływowych osób swojej epoki, jak również jedną z najważniejszych postaci w historii chrześcijaństwa. Wieści o jej nadprzyrodzonych zdolnościach przenikały przez klasztorne mury i niosły się po całej średniowiecznej Europie. Przyjeżdżali do niej królowie i książęta. Spotykała się z papieżami. Wszyscy pragnęli uzyskać od Hildegardy diagnozy i porady dotyczące zdrowia.

Św. Hildegarda podkreślała ścisły związek pomiędzy odpowiednim żywieniem a zdrowiem. Według Świętej, to co jemy, jest naszym lekarstwem. Źródłem zaś zdrowia jest opieranie się na sześciu złotych zasadach:

1. Właściwie jeść i pić,

2. Czerpać energię życiową z czterech żywiołów świata,

3. Przestrzegać rozsądnej równowagi między ruchem i spokojem, czyli pracą i odpoczynkiem,

4. Odnaleźć naturalny rytm snu i czuwania jako równoważących się sił,

5. Praktykować sztukę wydalania substancji powodujących choroby,

6. Podtrzymywać uzdrawiające siły duchowe poprzez pełnienie cnót chrześcijańskich.

Według Hildegardy świat i przyroda posiadają wszystkie środki lecznicze konieczne do uzdrowienia duchowo–fizycznego. Mniszka wyraziła to w słowach: „cała przyroda powinna służyć człowiekowi tak, aby z nią współdziałał. Człowiek bowiem bez przyrody nie może żyć ani przetrwać”. Była przekonana, że stan harmonijnej równowagi pomiędzy ciałem a duszą człowiek może osiągnąć również poprzez post, dlatego post Hildegardowy dzisiaj uznawany jest za wszechstronny środek leczniczy zarówno ciała jak i duszy.

Holistyczna kuracja postna według zasad św. Hildegardy jest bardzo łagodna i pozwala nam nie tylko unormować poziom ciśnienia krwi, obniżyć poziom cholesterolu czy poziom glukozy we krwi w aspekcie czysto fizjologicznym organizmu, ale dzięki postowi ciało i dusza zostają „zmuszone” do poszukiwania doskonałej jedności i harmonii, mają okazję wsłuchać się w siebie. 

Św. Hildegarda to duchowa mentorka, która dyskretnie namawia do głębszej kontemplacji i uważniejszego wsłuchiwania się w głos Boga. Nieustannie mobilizuje do poszukiwania wewnętrznych mocy i duchowych sił, abyśmy mogli połączyć naszą energię z energią boską i kosmiczną, by przez głębokie zawierzenie w moc Bożą nastąpiło uzdrowienie naszej duszy i ciała, by nastał czas radości życia i harmonii, czas właściwej miary.

Hildegardowa kuracja postna oparta jest głównie na orkiszu, o którym mniszka pisze: „orkisz gwarantuje dobrą krew, wspomaga rozwój mięśni i dar pogody ducha…”.

Konsekwentne stosowanie orkiszu jako diety zasadniczej sprawdza się wleczeniu następujących chorób:

• biegunki

• wrzodziejące zapalenie jelita grubego (colitis ulcerosa)

• choroba Leśniowskiego-Crohna

• celiakia (sprue nietropikalna)

• zatwardzenie

• choroba uchyłkowa jelit

• hemoroidy

• alergie pokarmowe

• cukrzyca (diabetes mellitus)

• podwyższony poziom lipidów we krwi

• chroniczne zapalenie stawów (polyartbritis)

• depresje

• szkody wywołane przez antybiotyki

• nadużywanie środków przeczyszczających

Orkisz zawiera w sobie wszystkie składniki odżywcze, których potrzebuje organizm ludzki. W orkiszu znajdziemy cenne tłuszcze nienasycone, długołańcuchowe węglowodany złożone, witaminy E, B1, B2 i B6, składniki mineralne, mikroelementy oraz rozpuszczalny i nierozpuszczalny błonnik.

Tylko pięć odmian to prawdziwy leczniczy orkisz, o których wspomina w swoich dziełach św. Hildegarda.
• Schwabenkorn
• Steiners Roter Tiroler
• Frankenkorn (Altgold x Rouquin)
• Oberkulmer Rotkorn
• OstroTyrol

Hildegardowa kuracja postna dla duszy i ciała…
Można wyróżnić 3 odmienne formy postu o różnych stopniach trudności:

1. Post orkiszowy – najlżejsza forma kuracji okres 4–6 tygodni diety opartej na orkiszu, owocach i warzywach. Trzy razy dziennie spożywamy orkisz w dowolnej formie włączając w jadłospis owoce (jabłka, gruszki) i warzywa sezonowe (sałata głowiasta, zielona fasolka, marchewka, seler, korzeń pietruszki, bulwa kopru włoskiego, buraki, dynia), kasztany jadalne. Unikamy spożywania produktów nabiałowych i mięsa. Praktykujemy codzienną gimnastykę lub spacer na świeżym powietrzu. Modlitwa i kontemplacja do uzyskania wewnętrznej harmonii.

2. Orkiszowa dieta redukcyjna – co drugi dzień spożywamy potrawy Hildegardowe oparte na orkiszu, warzywach i owocach sezonowych, a w dni redukcyjne wyłącznie chleb orkiszowy i herbatkę z kopru włoskiego, można także pić kawę orkiszową. Na obiad można spożyć sałatę głowiastą z orkiszem. Unikamy spożywania produktów nabiałowych i mięsa. Taką formę kuracji postnej można prowadzić przez dłuższy okres czasu. Codziennie gimnastyka bądź spacer na świeżym powietrzu. Modlitwa i kontemplacje dla wewnętrznej harmonii.

3. Post według św. Hildegardy – najcięższa forma postu, dlatego też nie należy przeprowadzać go samodzielnie, ale w zorganizowanej grupie. Post polega na rezygnacji z jedzenia przez 8–10 dni i na piciu wyłącznie postnego napoju opartego na produktach o wartościach leczniczych: herbatka z kopru włoskiego, soki owocowe ( jabłkowy, winogronowy) zmieszane z herbatką z kopru włoskiego, zupa z grysikiem orkiszowym i warzywami. Wywary spożywamy ciepłe.
Do przygotowywania potraw postnych używamy ziół, o których w swoich dziełach wspomina św. Hildegarda: bertram, alpinia lekarska (galgant chiński), macierzanka piaskowa, gałka muszkatołowa, hyzop lekarski, lubczyk, koper ogrodowy, dyptam, pokrzywa, krwawnik.
Potrawy i wywary powinny by spożywane ciepłe.

Kurację postną możemy wspomagać również ciasteczkami imbirowymi, nalewką pietruszkową, nalewką piołunową, irygacją lub lewatywą, ciepłymi okładami termoforem na wątrobę – szczególnie przydatne w momentach kryzysów pojawiających się w trakcie postu (bóle, głowy, bóle stawowe, wysypki skórne).

Orkisz jest nr 1 w diecie Św.Hildegardy, ale oprócz tego wskazane są też:

Kasztany jadalne.

Kasztan jadalny zalecany jest przez Hildegardę przy wszelkiego typu osłabieniach: Kasztanowiec jest drzewem bardzo ciepłym i z powodu swojego ciepła posiada wielką siłę życiową [virtus = cnota], albowiem symbolizuje discretio [właściwą miarę, środek, firmament] oraz wszystko, co w nim jest, zatem również jego owoc korzystnie zwalcza każdą słabość, która tkwi w człowieku.Tym samym kasztan jadalny odgrywa istotną i kluczową rolę dla ciała i duszy. Z powodu swoich składników oraz zgromadzonej energii słonecznej jest on wstanie zapewnić człowiekowi tak pełnowartościowe i harmonijne odżywianie, że ten na powrót odzyskuje blask i odporność. Przy tym pomaga wątrobie odzyskać zdrowie i dzięki temu przywrócić człowiekowi właściwą miarę. Szlachetne kasztany doskonale sprawdziły się w przypadku wszystkich wycieńczających chorób, takich jak na przykład rak. Nawet pozbawiony sił, obłożnie chory pacjent cierpiący na AIDS, właśnie dzięki temu, że codziennie spożywał kasztany jadalne, w ciągu czterech tygodni przybrał nawadze 18 kg, mógł opuścić szpital i ponownie był wstanie wrócić do pracy. Pozbył się uczucia, że jest chory, od czasu gdy spożywa kasztany jadalne.

Koper włoski

Koper włoski w każdej formie (herbata z kopru włoskiego, koper jako warzywo - fenkuł, pastylki z kopru) jest jednym z najważniejszych pełnowartościowych środków leczniczych człowieka. W medycynie Hildegardy jest to uniwersalny środek na wszystkie dolegliwości żołądkowo-jelitowe, szczególnie w przypadku nieżytu żołądka, wrzodów żołądka oraz nadkwasoty. 

Koper włoski jest dlatego szczególnie skuteczną alternatywą wobec tak zwanych blokerów kwasowych, blokerów receptorów H2, pomp protonowych oraz leków z grupy Antacida. Koper włoski usuwa gnijące substancje z jelit, z tego powodu nazywany bywa również Carminativum (środkiem oczyszczającym). 

Jego rozkurczowe właściwości sprawiają, że uwalniają się „skumulowane wiatry". Dlatego też stosowany jest nie tylko w pediatrii w przypadku kurczów, lecz w szczególny sposób w kolkach żołądkowo-jelitowych. Hildegarda opisała prostym językiem wyraźnie to, co potwierdza nowoczesna psychoterapia:I niezależnie od tego, w jaki sposób spożywany jest koper włoski, sprawia on, że człowiek jest wesoły, koper obdarza go przyjemnym ciepłem [dobre krążenie], dobrym potem i dobrym trawieniem (…) Albowiem kto codziennie zjada naczczo koper włoski łub jego nasiona [pastylki z kopru włoskiego], zmniejsza ilość złego śluzu lub zgnilizny w sobie i osłabia nieprzyjemny zapach oddechu.

Koper włoski pomaga przy dolegliwościach trawiennych oraz wzdęciach i przeciwdziała nadkwasocie żołądka oraz zgadze na skutek błędów żywieniowych oraz po tłustym posiłku: Kto po zjedzeniu smażonego mięsa, smażonej ryby lub też innych smażonych potraw odczuwa ból, ten niech zje odrobinę kopru włoskiego, a wtedy poczuje się lepiej.

Fasola

Obok orkiszu fasola - pod względem fizjologicznym - zajmuje czołowe miejsce w kuchni Hildegardy. Fasola należy do najtańszych i najsmakowitszych roślinnych źródeł białka, ponieważ zawiera 20-25 proc. roślinnego białka łatwo przyswajalnego przez organizm: Fasola posiada rozgrzewającą substancję i jest dobrą potrawą dla zdrowych i silnych ludzi. Fasola wpływa dużo bardziej korzystnie niż groch na chorych, którzy nie odczuwają z jej powodu żadnych dolegliwości, albowiem fasola nie powoduje u nich powstania tak dużej ilości śluzu jak groch.

Ciecierzyca (cieciorka)

Podobnie jak ma to miejsce w kuchni orientalnej, Hildegarda z zamiłowaniem stosuje purée z ciecierzycy, które można przyrządzić jako humus lub falafel. Hildegarda wychwala jej lekkostrawność oraz działanie obniżające gorączkę: Ciecierzyca jest ciepła i przyjemna oraz łatwa do spożycia, poza tym nie przysparza temu, kto ją spożywa, dodatkowych soków. Kto ma gorączkę, niech usmaży ciecierzycę nad świeżym węglem i zje ją, a zostanie uzdrowiony.

Dynia

Dynia, szczególnie purée z dyni, może zostać przygotowana jako smaczna zupa dyniowa, ciasto z dyni czy dyniowe danie warzywne. Do dyniowatych zaliczają się również cukinie, jak również amerykańskie odmiany kabaczka (kabaczek zimowy i letni). U Hildegardy czytamy: Dynie są suche i zimne. Jednakże zawdzięczają swój wzrost powietrzu. Są dobre do jedzenia, zarówno dla chorych, jak i dla zdrowych.

Seler

Warzywo korzeniowe, jakim jest seler, jest bardzo zdrowe, nie tylko z powodu wysokiej zawartości składników mineralnych oraz olejków pobudzających krążenie, lecz może również być stosowane w formie proszku z nasion selera zmieszanego z innymi składnikami w leczeniu reumatyzmu, zapaleniu stawów oraz bólów podagrycznych, jak również w celu obniżenia poziomu kwasu moczowego:Seler posiada naturę bardziej zieloną niż suchą i ma w sobie dużo soków. Surowy nie nadaje się do jedzenia, bo wywołuje w człowieku powstanie złych soków. Gotowany seler nie szkodzi człowiekowi, lecz przysparza mu raczej zdrowych soków.

Czosnek

Zarówno dla zdrowych, jak i chorych jest zdrowszy do jedzenia niż por. Należy jeść go na surowo, bowiem w trakcie gotowania działa niemal jak skwaśniałe wino. Jego sok jest bowiem prawidłowo zrównoważony i odpowiednio ciepły. Nie szkodzi też oczom, nawet jeśli jego ciepło podrażni spojówkę oka, ponieważ później stanie się bardziej przejrzysta. Jednakże czosnek należy jeść z umiarem, aby nazbyt nie rozgrzał krwi człowieka. Kiedy czosnek się zestarzeje, wtedy jego zdrowa i właściwa wilgotność znika, ale może znowu nabrać siły, jeśli zostanie przywrócony do właściwej miary przez inne potrawy.

Czosnek pomaga przy zaburzeniach trawienia, wzdęciach, biegunce oraz chronicznych zaparciach, ponieważ jest w stanie odbudować normalną florę jelitową. Wyjątkowo interesujące jest obniżające poziom cholesterolu działanie świeżego czosnku.

Kilka zdrowych przepisów Św.Hildegardy:

Zupa postna Hildegardy.

Jedną filiżankę ziarna orkiszowego gotować pół godziny z odrobiną włoszczyzny (seler, koper, marchew) na małym ogniu. Doprawić do smaku bazylią, koperkiem, bertramem lub pietruszką. Przyprawić gałgantem i szczyptą soli. Przelać przez sito do dużej filiżanki i wypić na ciepło.

Wino pietruszkowe.

Pęczek pietruszki (8-10 gałązek) gotować przez 5-8 minut w litrze dobrego białego wina. Ziele odcedzić, a następnie dodać 1-2 łyżki octu winnego i 250 g miodu. Całość raz jeszcze szybko zagrzać i gotować przez 3-4 min., po czym na gorąco rozlać do sterylnych butelek. Pić 2-3 razy dziennie po kieliszku.

Risotto orkiszowe z pietruszką

Składniki: 1 szalotka, 1 łyżka masła, 250 g ziarna orkiszowego, 1 pęczek pietruszki, sól.

Przygotowanie: Szalotkę obrać, posiekać i poddusić na maśle do zeszklenia. Dodać ziarno i często mieszając, krótko przesmażyć. Dodać 2 filiżanki wody i gotować całość przez około 20 min., od czasu do czasu mieszając. Odlać nadmiar wody. Pietruszkę umyć i drobno posiekać. Wymieszać z risottem i odstawić na kilka minut do przegryzienia. Posolić do smaku.

Obok odtrucia, właściwego odżywiania i leczniczego postu Hildegarda zaleca również pewne naturalne medykamenty, które również dzisiaj oddziałują ogólnie pozytywnie i wzmacniająco. Zawsze bardzo precyzyjnie opisuje skład, sposób przygotowania oraz zastosowanie swych okładów, inhalacji, proszków i pigułek. Ktokolwiek je przyjmuje, winien to czynić ostrożnie, z rozwagą i tylko z konieczności.

Zupa dyniowa

Składniki: 1/2 pęczka włoszczyzny, 100 g dyni piżmowej bez skórki, 1 mała cebula, 1 łyżka masła, 1 łyżka pełnoziarnistej mąki orkiszowej, 1/2 l wywaru warzywnego, 2 pomidory, sól, czarny pieprz.

Przygotowanie: Włoszczyznę umyć i pokroić drobno z miąższem dyni. Cebulę obrać, drobno posiekać, poddusić na gorącym maśle i posypać mąką, a następnie wymieszać z wywarem warzywnym i zagotować. Pomidory zalać wrzątkiem, obrać ze skórki i wyciąć szypułki. Dodać do wywaru miąższ pomidorowy i dynię z włoszczyzną. Gotować 20 min., aż wszystko rozmięknie. Zupę zmiksować i przyprawić do smaku solą i pieprzem.

Sałatka letnia

Składniki: 100 g świeżego szpinaku, 1 kwaskowate jabłko, 1 pęczek rzodkiewek, 1 pomidor, 1 garść rukwi, 3 łyżki oliwy, 3 łyżki octu winnego, sól, 1 ząbek czosnku, 1 łyżka miodu.

Przygotowanie: Szpinak oczyścić, umyć i pokroić w paseczki. Jabłko umyć, ewentualnie obrać, i po usunięciu koszyczka nasiennego pokroić w kostkę. Rzodkiewki obrać i pokroić w paseczki. Pomidora umyć, pokroić na 8 części i usunąć szypułkę. Wszystkie składniki wymieszać z umytą rukwią. Z oliwy, octu, soli, obranego i rozgniecionego czosnku oraz miodu zrobić sos i dodać do sałatki. Całość raz jeszcze lekko wymieszać. Dla nabrania pełnej mocy sałatka winna być według Hildegardy przyprawiona octem lub koperkiem.

Smażone listki szałwiowe

Składniki: 4 gałązkę świeżej szałwii z 8-10 liśćmi na każdej, 4 łyżki mąki orkiszowej, 1 jajko, 2-3 łyżki ciemnego piwa, 2-3 łyżki oleju ziołowego (lub masła).

Przygotowanie: Szałwię z listkami opłukać krótko pod zimną wodą i osuszyć papierowym ręcznikiem. Mąkę, jajko i piwo wymieszać w taki sposób, aby powstało lejące się ciasto. Zamaczać w nim gałązki szałwii, zaczekać chwilę, żeby nadmiar ciasta obciekł, i smażyć na chrupko na rozgrzanym oleju ziołowym. Zamiast szałwii można użyć delikatnych łodyżek bylicy. Ten dodatek smakuje do pieczystego, np. do piersi kurczaka z sosem pomidorowym.

Fasola z czosnkiem

Składniki: 500 g świeżej zielonej fasoli szparagowej, 3-4 gałązki cząbru ogrodowego, 1 cebula, 1 ząbek czosnku, 1 łyżka masła, 1 czubek noża startej gałki muszkatołowej, sól.

Przygotowanie: Fasolę umyć, oczyścić i połamać. Wraz z cząbrem wrzucić do dobrze gotującej się osolonej wody i gotować 10 min., aż będzie nadawała się do pogryzienia. Odcedzić. Cebulę i czosnek obrać, posiekać i zeszklić pod przykryciem na gorącym maśle. Dodać fasolę oraz do smaku gałkę muszkatołową, sól i pieprz. Zamieszać kilka razy i podawać na gorąco.

Papież Benedykt XVI potwierdził 10 maja 2012 r., że Hildegarda z Bingen, ze względu na swoje zasługi dla Kościoła i ogromny wkład w rozwój myśli katolickiej, może odbierać cześć jako święta w całym Kościele. 7 października 2012 r. papież ogłosił św. Hildegardę doktorem Kościoła powszechnego.

Co myślicie o diecie Świętej Hildegardy?

Do następnego!

Jeśli wam podoba się to co robię zachęcam do zaobserwowania mojego bloga ( z prawej strony bloga) i wpadnięcie na mojego Instagrama @blondipondii, będzie mi miło jak w ten sposób docenicie moja pracę:)

Ściskam i dziękuje:)