Moja jesień... wiersze o jesieni.

Coraz bliżej jesieni, pory roku którą każda romantyczna dusza nazwie sentymentalną, rozmarzoną trochę, stęsknioną, zamyśloną ,trochę wzruszona.

Czym jest dla Ciebie?

Zanim odpowiesz przeczytaj piękne wiersze o jesieni napisane przez wspaniałych poetów!

Gorzko pachną samotną jesienią

te wieczory bez Ciebie umarłe,

kiedy marzę zaplątany w jesień,

kiedy serce mnie dławi pod gardłem. 

Kiedy liście żółtawym odblaskiem

spełzną na dół na ściśnięte pięście,

w mgłach daleko zagubiona radość,

w mgłach daleko zagubione szczęście. 

Potem noce mnie ciszą umęczą,

myśli spali błyskawicą drżenie,

potem serce mi wydrze przymarłe

jesień w wieczór spłakany wspomnieniem.

K.K. Baczyński

Dnie coraz krótsze, od mgieł co dzień chmurniej,

Rankiem mróz ścina w igły stawu płytę.

Z drzewami stoczył wiatr ostatni turniej

I legły liście na ziemi pobite.

Smutna ma dusza, opuszczona srodze

Przez siostry: miłość, wiarę i nadzieję,

W dal bezprzytulną idąc staje w drodze

I w suchych liściach zziębłe ręce grzeje

L.Staff

Jesienny czas! Cudownych blasków czas! 

O, dęby, buki, klony i platany, 

Ciepłych odcieni stubarwne organy, 

Na których złota symfonie gra las! 

O pełne słońca przepychów i kras 

Melancholijnie milczące polany, 

Kędy przez liści ogniste dywany 

Przechodzi piękna bóg ostatni raz! 

Dusza ma, zda się, o tysiące lat 

W przeszłość cofnęła się na czasu zdroju, 

W wiek ziemi błogi, szczęśliwy i młody, 

I patrzy z żalem, jak ginie ten świat, 

Jak kona z boskim uśmiechem spokoju 

Olimp radości, piękna i pogody... 

L. Staff, Jesień

Patrz, jak ta ubrana 

Złotymi liśćmi brzoza, czyż stokroć nad króle 

Nie wspanialsza, bogatsza? 

Po białych ramionach 

Rozpuściwszy warkocze rosy i promieni 

Zdaje się żegnać lato w swych ciągłych ukłonach. 

Piękne są lasy w wiośnie, ale w dniach jesieni 

Stokroć one piękniejsze; kiedy upał lata 

I kosa w niwach, łąkach kwiecie pozamiata, 

Wówczas to uwieńczone złotem i purpurą 

Cudownie kwitną lasy; dziwi się im ziemia, 

A słońce, zanim ciągłą zasunie się chmurą, 

Zasypia na nich. Spojrzyj po tym gaju, 

Jaka tam gra kolorów, farb września i maju!

A. Groza, Starosta kaniowski 

W złotych strzępach liści drzewa nocą stoją,

Księżyc srebrne smugi po ziemi rozwłóczy.

Nic mi nie pomoże na tęsknotę moją,

Już mnie żadne szczęście od niej nie oduczy.

Pobielały domy od srebrnej poświaty,

Jesienny przymrozek słabe ciało krzepi.

Tylko zeschłe liście, tylko zwiędłe kwiaty!

Może być, jak było, może nie być lepiej.

J. Lechoń

W alejach białe obserwując pieski,

Oglądam spadające chrupliwe kasztany,

Którymi się zachwycał gdzieś tam Miłaszewski.

Gdybyż park na błękitno był pomalowany!

Ultramaryny dreszcze na szarym asfalcie!

Szaro się podesłała pod stopy ulica.

Ćmy złotych liści, tylko się nie spalcie:

Stolica!

Mgliste aleje i miękkie futerka,

Niskie obłoki, smak węgierki chłodnej.

Chodniki: dziwna dymów, serc rozterka.

O jakiż jestem głodny!

Pomiędzy już nadpsute zabłąkane dalie

Rzymianka-warszawianka, jak z chaty Ewandra,

Syn żołnierza wita, przeginając talię 

Na posiniałym placu szaro - Aleksandra.

Za chwilę znowu jesień i Nowy Świat w mgłach,

Wąska, wąska, tasiemna ulica.

Kameralne koncerta grywać będzie Bach.

Stolica - ha, stolica.  

Gdzież tu zasadzić wszystkie swoje kwiaty

Między Ziemiańską, Kruczą a belferką,

Zaczarowane uciekając lato

Zaklęło w przedmiot marzeń przelotną kasjerkę.

Cóżem Ci, o Warszawo, ty Wiedeński Dworcze,

Uczynił szarobury, żeś wskazał godzinę, 

Gdy wszystkie moje myśli bujne i dozorcze

Spłynęły i samotną odkryły głębinę.

"Maj" się mój gdzieś w Kijowie między Oktostychy 

Płonący wydał - zasię śmieszył w Picadorze.

Nowogrodzkiej ulicy rów sinawo-cichy

Czasami tylko w głębi daje żółte zorze.

Rozstąpcie się, o domy, rozjedźcie, tramwaje, 

Przez trzeciomostu wiadukt przejrzysty i miodny.

Zejdź mi z oczu, widoku siwy i łagodny.

Dążącemu przez dziwnie pojmowane kraje.

Cóż wy mi poradzicie, na pomnikach wieszcze?

O dziewczynki, marzące o srebrnej epolet!

Za mną wrota, przede mną nieskończone wrota

Otworzą się na błękit, na siność, na fiolet!!...  

Niech się raz przecie śmiga z pajęczyn odmota,

Niech palmy złotowonne, niech obudzi strusie,

Różowy żagiel wznieci na morza obrusie,

Precz mi wszystko, co męstwo tamuje i gnębi!

Precz, przyjaźni: ja w krwi chcę przepaścistą głąb

Izochimenów zamknąć tęczowe widoki!

O morza, morza, morza ziąb -

I czarna piano gorącej posoki!

Jarosław Iwaszkiewicz

Tylko te chłodne, pogodne,

Przewiewne ranki jesienne,

(Liliowe astry jesienne),

Senne, łagodne,

Gdy w miłym, szarym niebie

Wzrok rozczulony tonie:

Te ranki, te są dla Ciebie.

Byś w miękko wysłanym pokoju

Z liściasto-ptasią tapetą,

Bladobłękitna,

W tym właśnie dzisiejszym stroju,

Przez okno patrzała spokojnie

Na miłe niebo jesienne,

A na stoliku w wazonie

Niech będą astry liliowe,

Liliowe astry jesienne.

Julian Tuwim